علل و خاستگاه‏های نگاه به نامحرم (2)

 

عوامل فرهنگی و اعتقادی

 

1. معرفت ناقص

 

از جمله علل وجودی این آسیب اجتماعی، آگاهی اندک از عواقب فرهنگی، اعتقادی و پی‏آمدهای این عمل حرام است. در اثر این ناآگاهی و معرفت ناقص، امروزه در اقشار مختلف مردم - به ویژه جوانان - نگاه به نامحرم و حتی روابط با ایشان به صورت عادی و مقبول در آمده است. گویا این عمل شوم، نه تنها هیچ عارضه منفی نداشته، بلکه این گونه ارتباطها لازمه زندگی است؛ به گونه‏ای که خود خود می‏گویند: اگر در محیط دانشگاهی کسی دوست دختری نداشته باشد، به طور حتم دانش جوی بی‏دست و پایی است؛ چه برسد به مسئله نگاه کردن به آن. این حرف‏ها دیگر قدیمی شده است، امروز، خریداری ندارد. زمانه عوض شده، باید با زمانه پیش رفت. مدت‏ها این لذت مفت و رایگان را می‏بریم و گرفتار هم نمی‏شویم. ای بابا! مگر چه عیبی دارد؛ اشکال و ایراد کار چیست؟

آنان این حرف‏ها را از ته دل می‏زنند و تصورشان این است که عمل بی‏اشکالی است. برخی فرهنگیان نیز آن قدر از فرهنگ ناب محمدی‏دور افتاده‏اند که این گونه ارتباطها، برای شان فرهنگ شده است.

در دوم دبیرستان، دوستی داشتم که از خانواده خیلی مرفه و ثروت‏مندی بود. جریانی اتفاق افتاد که به دوستی ما انجامید. بحث‏های گرمی با هم داشتیم. روزی پس از درس، برای اقامه نماز ظهر به مسجد آیة الله شهیدی رفتیم. او به محض ورود به مسجد، نگاهی به اطراف انداخت. سپس با قیافه‏ای خاص، رو به من کرد و گفت: فلانی چیزی بگویم، باور کنی؟ این اولین بار است که مسجد را می‏بینم؛ یعنی تا به حال حتی عکس مسجد را هم ندیده‏ام.

کم نیستند این گونه افرادی که حتی برای یک بار در جلسه‏ای که مربوط به محرم و نامحرم باشد، شرکت نکرده‏اند و یا در اثر اشتغال‏های درسی و غیره، فرصت مطالعه کتابی را در این مورد نداشته‏اند یا حتی نتوانسته‏اند مسائل و مشکلات بلوغ و... خود را با یک کارشناس تربیت دینی مطرح و با ایشان رابطه‏ای برقرار کنند. چه بسا این غزیزان، پاک فطرت‏ترین فرد نیز باشند و ناآگاهی تنها تقصیر ایشان باشد؛ ولی از آن جا که خیلی‏ها از این آگاهی ناچیز خود، ضربه دیده، فریب خورده و منحرف گشته‏اند، باید به اثرات مخرب این مسائل، بیشتر توجه کنند.

در این میان، وظیفه اولیا و مربیان در معرفت بخشی آثار منفی نگاه و بدحجابی، بسیار سنگین و حیاتی است.

روایت شده که اولین انسانی که در روز قیامت به انسان می‏آویزند، همسر و فرزندان‏اند که فرد را در پیش گاه خداوند باز می‏دارند و می‏گویند: پروردگارا! حق ما را از او بستان؛ زیرا آن چه نمی‏دانستیم به ما تعلیم نداد بی آنکه ما بدانیم، ما را از حرام تغذیه می‏نمود. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده‏اند: لا یلقی الله سبحانه أحد بذنب أعظم من جهالة أهله و أولاده؛ هیچ کس خدای را به گناهی بزرگتر از جهالت همسر و فرزندان دیدار نمی‏کند.

پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:

أیما امرأة استعطرت، ثم خرجت، فمرت علی قوم لیجدوا ریحها، فهی زانیة و کل عین نظرت الیها زانیة.

هر زنی که خود را معطر ساخته، از منزل خارج شود از کنار گروهی بگذرد، تا بوی او را دریابند، وی زناکار است و هر چشمی که این زن را ببیند، زناکار است.

باید توجه کرد که معیار، همان جلوه نمایی زنان است و ذکر خوش بو کردن، مصداقی از این جلب توجه نامحرم است. از این رو می‏توان نتیجه گرفت که هر نوع آرایش و برخوردی که زنان، با قصد جلب توجه نامحرم انجام دهند، حرام و در حکم زناست.

از طرفی بیشتر بانوان بی‏آلایش، به علت نشناختن طبیعت غرایز مرد، به آنها همیشه خوش بین بوده و اظهار نظرها و نگاه‏های آنها را ناپسند و غرض آلود نیم دانند و عده‏ای نیز می‏پندارند هرگاه مردی همسر داشته باشد. نگاه و رفتارش بی‏غرض است.

این بی آلایشی بانوان و زنان همواره، سبب می‏شود به همگان اعتماد کامل داشته باشند و تصور کنند که مردها نیز همواره در توجه به افراد غیر هم جنس به دنبال بذل احترام و ابراز محبت تجربه، به آسانی مورد اغفال ناجوان مردان قرار می‏گیرند.

از سوی دیگر، مردان تصوری به عکس دارند و مطابق روحیه خود، زنان را مانند خودشان می‏پندارند و بر این باورند که آنها در ابراز حالات خاص زنانه و حتی عشوه گری و جلوه گری‏های خفیف، قصد و نظر جنسی دارند.

 

 منبع